هر آنچه که درباره URL ها نیاز است بدانید

وقتی که آدرس سایتی را در مرورگر خود تایپ می کنید، اتفاقات زیادی پشت پرده انجام می شوند. و بیشتر این اتفاقات بر مبنای بخش های لینک (URL (Uniform Resource Locator که تایپ کرده اید، مشخص می‌شود. در این مقاله بیشتر در مورد URL ها و بخش های آن ها آشنا می شویم.

یک لینک URL می تواند از بخش های مختلفی تشکیل شود. یک هاست نیم (Hostname نام میزبان)در آن وجود دارد که شما را به یک آدرس IP از یک منبع مشخص در اینترنت و اطلاعات اضافی دیگر متصل می‌کند تا مرورگر شما و سرور بتواند اوضاع را مدیریت کنند. می توانید آدرس IP را به عنوان یک شماره تلفن در نظر بگیرید. هاست نیم نیز مانند اسم شخصی است که می خواهید با آن تماس برقرار کنید. همچنین یک الگو به نام دامین نیم سیستم (Domain Name System) (DNS) وجود دارد که در پس زمینه مانند یک کتابچه تلفن کار می‌کند. این بخش هاست نیم ها را به آدرس های IP بر می گرداند. شبکه از IP ها برای مسیریابی استفاده می‌کند.

با در نظر گرفتن این دانسته ها، بیاید ساختار URL و طرز کار را باهمدیگر بررسی کنید.

ساختار URL

ساختار URL اولین بار توسط سر تیم برنرزلی (کسی که اولین مرورگر و وبسایت را ساخت) تعریف شد. در آن زمان، URLها اساسا با ترکیب دامین نیم ها و مسیر فایل ها، مسیر یک فایل مشخص یا غیره را مشخص می کردند. مثل مسیرهایی مانند C:\Documents\Personal\myfile.txt در ویندوز، فقط با این تفاوت که اطلاعات اضافی در ابتدای آن نیز موجود است تا با آن سرور موردنظر، جایی که مسیر وجود دارد، را روی اینترنت پیدا کنیم. بعلاوه یک پروتکل که این اجازه را می دهد که به اطلاعات دسترسی پیدا کنیم.

در تصویر پایین بخش های یک URL ساده را مشاهده می کنید.

این URL ساده به دو قسمت مهم با نام های طرح (Scheme) و مرجع (Authority) تقسیم شده است.

Scheme

اکثر کاربران فکر می کنند که URL یک آدرس وبسایت است؛ اما به این سادگی ها نیست. یک ادرس وبسایت، یک URL است اما همه URL ها آدرس وبسایت نیستند. قسمت Scheme یک URL (حروفی که جلوی آن ها نقل قول وجود دارد) پروتکلی را مشخص می‌کند تا مرورگر و سرور با آن ارتباط برقرار کند.

آدرس های وبسایت ها معمول ترین URLها هستند. اما URLهای دیگری نیز وجود دارد که Schemeهای مختلفی دارند مانند این ها:

  • (HyperText Transfer Protocol (HTTP: این یکی از اساسی ترین پروتکل های وب است. این پروتکل مشخص می‌کند که سرور ها و مروگر ها باید چه واکنشی نسبت به دستورات انجام دهند.
  • (HTTP Secure (HTTPS: این پروتکل یک لایه رمزگذاری شده دارد. این پروتکل برای انتقال اطلاعات ایمن تر و مطمئن تر استفاده می‌شود.
  • (File Transfer Protocol (FTP: این پروتکل است که معمولا برای انتقال اطلاعات در اینترنت استفاده می‌شود.

در مرورگرهای مدرن، دیگر نیازی به Scheme نیست. برای مثال اگر آدرس وبسایتی را مانند Www.mytarfand.com را تایپ کنید، مرورگر به صورت خودکار پروتکل مناسب را مشخص و پیدا می‌کند.

Authority

قسمت Authority یک URL (قسمتی که بعد از اسلش ها قرار گرفته اند) خود به چند قسمت تقسیم می‌شود. با یک URL ساده شروع می کنیم.

در مثال بالا، تمام قسمت www.example.com هاست نیم نامیده می‌شود (که به یک IP آدرس متصل می‌شود). شما حتی می توانید به جای هاست نیم یک آدرس IP در مرورگر خود تایپ کنید (درصورتی که IP موردنظر را می دانید).

از سمت راست قسمت های دیگر آن را بررسی می کنیم:

Top-Level Domain (دامین بالایی): در این مثال عبارت Com تاپ لول دامین ما محسوب می‌شود. این ها بهترین جایگاه را در دامین نیم سیستم دارند که آدرس های IP را به عبارتی آسان بر میگردانند تا کاربران به راحتی به خاطر بسپارند. معمول ترین تاپ لول دامین ها com.net.gov. هستند. اکثر کشورها تاپ لول دامین مخصوص به خود دارند مانند us.uk. همچنین بعضی از سازمان های بزرگ برای وبسایت های خود دارای تاپ لول دامین مختص به خود هستند.

Subdomain (دامین زیرین): عبارت های «www»  و «example» در این مثال ساب دامین تلقی می شوند.

این مثال یکی از ساده ترین URL های موجود است. به همین خاطر ممکن است به قسمت های دیگر بخش Authority بر بخورید. در پایین دو قسمت دیگر را بررسی کرده ایم:

User Information (اطلاعات کاربر): قسمت Authority همچنین می تواند دارای اطلاعات کاربر مانند نام کاربری و پسورد سایتی که می خواهید به آن دسترسی پیدا کنید، باشد. این ساختار URLها امروزه زیاد معمول نیست اما ممکن است پیش بیاید. مثال: “//username:password@www.example.com”

Port Number  (شماره مبدا): این ساختار نیز امروزه معمول نیست، اما ممکن است آن را در برنامه های شبکه ای (مانند بازی ها) مشاهده کنید. شماره مبدا پس از هاست نیم می آید و بعد از یک نقل قول قرار می گیرد. مثال: “//www.example.com:8080.”

در بالا قسمت های Scheme  و Authority یک URL را بررسی کردیم. اما پس از برخوردن به هزاران URL قطعا حدس زده اید که بخش ها و قسمت های دیگری نیز می تواند در یک URL جا بگیرد.

قسمت های دیگر URL

سه قسمت دیگر در URLها وجود دارد که ممکن است پس از قسمت Authority آن ها را مشاهده کنید. Paths (مسیرها)، Queries (جستارها)، Fragments (قطعه ها). در پایین این قسمت ها را بررسی می کنیم.

Path

قسمت Authority از URL مرورگر شما را به سرور مورد نظر در شبکه متصل می‌کند. مسیر یا Path که پس از آن وجود دارد، مانند سیستم عامل ویندوز، macOS و غیره کار می‌کند؛ یعنی شما را به پوشه یا فایل مورد نظر خود بر روی آن سرور هدایت می‌کند. قسمت Path بعد از یک اسلش تایپ می‌شود و بین هر بخش آن نیز اسلش وجود دارد. مثال:

www.example.com/folder/subfolder/filename.html

Query

قسمت Query یک URL برای مشخص کردن چیز هایی به کار می رود که بخشی از ساختار اصلی نیستند. بیشتر اوقات این قسمت را وقتی می بیند که در اینترنت سرچ می کنید. قسمت Query پس از یک علامت سوال، بعد از قسمت Path قرار دارد. (یا پس از قسمت هاست نیم. در صورتی که Path وجود نداشته باشد).

برای مثال، URL پایین را مشاهده کنید. این URL وقتی تشکیل شد که ما در مرورگر Amazon عبارت wifi extender را سرچ کردیم.

https://www.amazon.com/s/ref=nb_sb_noss_2?url=search-alias%3Daps&field-keywords=wi-fi+extender

این سرچ باعث شد تا این URL توسط مرورگر تشکیل شود. پس از علامت سوال، می توانید ببنید که Query به دو بخش تقسیم می‌شود: یک URL  برای سرچ انجام شده (“url=search-alias%3Daps&field”) و عبارتی که در سرچ تایپ کرده ایم (“keywords=wi-fi+extender”)

البته این فقط یک مثال ساده است. بیتشر اوقات با URL هایی بر می خوریم که اطلاعات اضافی و پیچیده بیتشری دارند. برای مثال در پایین می توانید URL را مشاهده کنید که ما پس از سرچ کردن عبارت howtogeek در گوگل بدست آوردیم.

https://www.google.com/search?q=howtogeek&rlz=1C1GCEA_enUS751US751&oq=howtogeek&aqs=chrome..69i57j69i60l4j0.1839j1j4&sourceid=chrome&ie=UTF-8

همانطور که مشاهده می کنید اطلاعات مختلف دیگری نیز در آن وجود دارد. در این مثال، شما می توانید اطلاعاتی مانند، زبان عبارت سرچ شده، مرورگری که برای سرچ از آن استفاده کردیم (Chrome) و حتی نسخه مرورگر استفاده شده را مشاهده کنید.

Fragment

آخرین قسمتی که ممکن است در یک URL به آن بربخورید، Fragment نام دارد. قسمت Fragment بعد از علامت مربع (#) قرار می گیرد. این قسمت مکان یا موقعیت  یک وبسایت مشخص را تعیین می‌کند. وقتی که طراحان سایت یک وبسایت را کدگذاری می کنند، برای متن های مشخصی مانند عنوان ها لنگرهایی می سازند. وقتی که از Fragment درستی در انتهای URL استفاده شود، با کلیک کردن بر روی آن URL، مرورگر شما آن صفحه را بارگیری می‌کند و بلافاصه آن قسمت که لنگر گذاری شده است را باز می‌کند. لنگر ها در URL ها با کمک Fragment ها معمولا برای طبقه بندی اطلاعات در وبسایت ها استفاده می شوند تا جست و جو اطلاعات را آسان تر کنند.

برای مثال، صفحه مربوط به Renaissance در سایت ویکی پدیا صفحه بسیار طولانی و بزرگی است و به 11 بخش مختلف تقسیم شده است. تمام عنوان های این بخش ها دارای لنگر هستند. همانطور که در بالای صفحه این مقاله ویکی پدیا می بینید، فهرستی از لینک های این عنوان ها وجود دارد که می توانید با کلیک کردن بر روی آن ها به آن بخش ها بروید. در اصل، این لینک ها با کمک Fragment ها کار می کنند.

همچنین می توانید Fragment ها را به صورت مستقیم در بخش سرچ (Address Bar) یا در لینک هایی که به اشتراک می گذارید، تایپ کنید. برای مثال، می خواهید لینک بخش Russia صفحه مقاله Renaissance را برای دوستانتان بفرستید؛ شما می توانید لینک پایین را برای آن ها بفرستید:

https://en.wikipedia.org/wiki/Renaissance#Russia

پس از بارگیری صفحه، قسمت #Russia در انتهای URL شما را مستقیما به بخش Russia مقاله هدایت می‌کند.


به همین سادگی تمام بخش های URL را بررسی کردیم. نظرات خود را در بخش نظرات به اشتراک بگذارید.

دیدگاهتان را بنویسید